Ο παππούς μου ξεκίνησε να δουλεύει στην Ελληνική Ραδιοφωνία σχεδόν με την έναρξη του Β' Παγκόσμιου Πολέμου. Το 1966, ως ραδιοσκηνοθέτης εξωτερικών μεταδόσεων με έβαλε μέσα στο πρώτο βαν εξωτερικών μεταδόσεων της ΕΙΡ και 4 χρόνια μετά στο υπερσύγχρονο τότε βαν των εξωτερικών τηλεοπτικών μεταδόσεων (ήταν τηλεσκηνοθέτης εξωτερικών μεταδόσεων).
Δεν ήταν μόνον αυτά που είδα.
Μου έλεγε ιστορίες για το πώς χτίστηκε η ΕΙΡ-ΕΙΡΤ-ΕΡΤ, για το πώς φτιάχτηκαν σταθμοί, για μια σειρά ανθρώπων και γενεών της ραδιοφωνίας και της τηλεόρασης, για τους καλλιτέχνες που παρήλασαν από τα στούντιο, αλλά και για τις ηχογραφήσεις έργων μεγάλων Ελλήνων συνθετών. Μου έλεγε για τα ευτράπελα αλλά και για τις στιγμές έντασης. Παράδειγμα όταν δύο αγωνιστές του ΕΑΜ μπήκαν επί κατοχής στο στούντιο στο Ζάππειο, εκφώνησαν επί τροχάδην μιαν αντιστασιακή προκήρυξη και έφυγαν.
Ο παππούς και οι συνάδελφοι το έπαιξαν κορόνα γράμματα και έμειναν -γλίτωσαν γιατί οι ναζί θεώρησαν ότι δεν είχαν συμμετοχή στην επιχείρηση.
Ο παππούς μου, ο Ηλίας Διβόλης, ήταν ιδιαίτερα περήφανος για το γεγονός ότι συνέβαλε αποφασιστικά ο ίδιος στην κατασκευή και λειτουργία της πρώτης κεραίας εκπομπής τηλεοπτικού σήματος από τη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης. Ο παππούς μου ο Ηλίας Διβόλης παρακολουθούσε μέχρι που πέθανε το 1992 όχι μόνον τις εξελίξεις στο εσωτερικό της ΕΡΤ, αλλά και τις τεχνολογικές εξελίξεις. Με τις ιστορίες του για την ΕΡΤ με έκανε να γελάω ακόμη κι όταν ο ίδιος ήταν πια ακινητοποιημένος σε ένα κρεββάτι. Ο παππούς μου ευτυχώς πέθανε νωρίς. Ήταν καλό γι' αυτόν που δεν ζούσε στις 11 Ιούνη 2013. Δεν θα το άντεχε να βλέπει να ματαιώνονται κόποι γενεών...
Υ.Γ.: Η προβολή του αγώνα της ΕΡΤ σε τούτο εδώ το μπλογκ δεν προέκυψε από τα ανωτέρω συναισθήματα, αλλά από συνδικαλιστική και πολιτική επιλογή αλληλεγγύης προς τους εκεί εργαζόμενους (από τους οποίους γνωρίζω ελάχιστους). Από την πεποίθηση δηλ. ότι, αν πέσει η ΕΡΤ, τότε όλοι -και ιδιαίτερα εμείς- θα βρεθούμε σε πολύ πιο άσχημη μοίρα. Και χωρίς να είχε υπάρξει ο παππούς μου, πάλι την ίδια αντιμετώπιση θα είχα.
Σήμερα παραδίδω το μπλογκ στο νέο εκπρόσωπο, Κ. Θεοδωρακάκο, έναν έντιμο συνάδελφο με γνώση του αντικειμένου, στον οποίο εύχομαι καλό κουράγιο και τον οποίο θα στηρίξω με όλες μου τις δυνάμεις στο δύσκολο έργο που θα έχει μπροστά του. Εγώ θα γράφω πού και πού κανένα σχόλιο στο προσωπικό μπλογκ aperitta.blogspot.com. Ευχαριστώ και πάλι όλους.
Πέτρος Τσάγκαρης, τέως εκπρόσωπος στο Μικτό
Δεν ήταν μόνον αυτά που είδα.
Μου έλεγε ιστορίες για το πώς χτίστηκε η ΕΙΡ-ΕΙΡΤ-ΕΡΤ, για το πώς φτιάχτηκαν σταθμοί, για μια σειρά ανθρώπων και γενεών της ραδιοφωνίας και της τηλεόρασης, για τους καλλιτέχνες που παρήλασαν από τα στούντιο, αλλά και για τις ηχογραφήσεις έργων μεγάλων Ελλήνων συνθετών. Μου έλεγε για τα ευτράπελα αλλά και για τις στιγμές έντασης. Παράδειγμα όταν δύο αγωνιστές του ΕΑΜ μπήκαν επί κατοχής στο στούντιο στο Ζάππειο, εκφώνησαν επί τροχάδην μιαν αντιστασιακή προκήρυξη και έφυγαν.
Ο παππούς και οι συνάδελφοι το έπαιξαν κορόνα γράμματα και έμειναν -γλίτωσαν γιατί οι ναζί θεώρησαν ότι δεν είχαν συμμετοχή στην επιχείρηση.
Ο παππούς μου, ο Ηλίας Διβόλης, ήταν ιδιαίτερα περήφανος για το γεγονός ότι συνέβαλε αποφασιστικά ο ίδιος στην κατασκευή και λειτουργία της πρώτης κεραίας εκπομπής τηλεοπτικού σήματος από τη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης. Ο παππούς μου ο Ηλίας Διβόλης παρακολουθούσε μέχρι που πέθανε το 1992 όχι μόνον τις εξελίξεις στο εσωτερικό της ΕΡΤ, αλλά και τις τεχνολογικές εξελίξεις. Με τις ιστορίες του για την ΕΡΤ με έκανε να γελάω ακόμη κι όταν ο ίδιος ήταν πια ακινητοποιημένος σε ένα κρεββάτι. Ο παππούς μου ευτυχώς πέθανε νωρίς. Ήταν καλό γι' αυτόν που δεν ζούσε στις 11 Ιούνη 2013. Δεν θα το άντεχε να βλέπει να ματαιώνονται κόποι γενεών...
Υ.Γ.: Η προβολή του αγώνα της ΕΡΤ σε τούτο εδώ το μπλογκ δεν προέκυψε από τα ανωτέρω συναισθήματα, αλλά από συνδικαλιστική και πολιτική επιλογή αλληλεγγύης προς τους εκεί εργαζόμενους (από τους οποίους γνωρίζω ελάχιστους). Από την πεποίθηση δηλ. ότι, αν πέσει η ΕΡΤ, τότε όλοι -και ιδιαίτερα εμείς- θα βρεθούμε σε πολύ πιο άσχημη μοίρα. Και χωρίς να είχε υπάρξει ο παππούς μου, πάλι την ίδια αντιμετώπιση θα είχα.
Σήμερα παραδίδω το μπλογκ στο νέο εκπρόσωπο, Κ. Θεοδωρακάκο, έναν έντιμο συνάδελφο με γνώση του αντικειμένου, στον οποίο εύχομαι καλό κουράγιο και τον οποίο θα στηρίξω με όλες μου τις δυνάμεις στο δύσκολο έργο που θα έχει μπροστά του. Εγώ θα γράφω πού και πού κανένα σχόλιο στο προσωπικό μπλογκ aperitta.blogspot.com. Ευχαριστώ και πάλι όλους.
Πέτρος Τσάγκαρης, τέως εκπρόσωπος στο Μικτό
Λίγα λόγια για τον Ηλία Διβόλη. Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1915. Εμενε στην οδό Φαλήρου στο Κουκάκι και πήγαινε στην Ιόνιο σχολή μικρός. Ο πατέρας του ήταν υπάλληλος στην Εθ.Βιβλιοθήκη,τότε στην Φιλελλήνων.Πήρε πτυχίο Ραδιοηλεκτρολόγου αλλά διάβαζε όμως συνέχεια γιατί του άρεσε να μελετά τις εξελίξεις της τεχνολογίας. Εστησε πολλά ραδιόφωνα σε όλη την Ελλάδα μαζί με όλη την ομάδα πού είχε κάνοντας πολλά ταξίδια με το αυτ/το του Ε.Ι.Ρ.την γνωστή ¨Μαρμάρω¨,κάνοντας δε ραδιοφωνικές εξωτερικές μεταδόσεις από γήπεδα,συναυλίες,θέατρα,Επίδαυρο για πολλά χρόνια και καλύπτοντας πολλές εκδηλώσεις .Ηταν πολύ αγαπητός στους βοηθούς και συνεργάτες του πού τον έλεγαν 'αφεντικό'. Οταν ξεκίναγε η Πειραματική Τηλεόραση πήγαν σπίτι του ειδήμονες πτυχιούχοι του Πολυτεχνείου που δεν ήξεραν πως θα λειτουργήσει και εκείνος έκανε μια πατέντα σαν 'τσατσάρα' και το ίδιο απόγευμα βγήκε το πρόγραμμα στον αέρα. Ετσι μεταπήδησε απο το Ραδιόφωνο στην Τηλεόραση μέχρι πού έγινε Προϊσταμενος Εξωτερικών Μεταδόσεων με τα νέα πλέον σύγχρονα μηχανήματα και μεγάλα αυτ/τα εξοπλισμένα για τις εξωτερικές μεταδόσεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟλα αυτά που γράφεις Πέτρο Τσάγκαρη για τον Ηλία Διβόλη είναι αληθινά. Θα έπρεπε όμως να γραφτούν πολλά για όλους πού έτρεχαν απο το 1935 μέχρι πού άρχισε να γίνεται επάγγελμα από μερικούς .