Επικήδειος λόγος για Α. Χριστοδουλίδη από τον Μ. Ψύλο, εκπρόσωπο των εργαζομένων

Ακριβέ μας Ανδρέα,

Σε μένα έλαχε το δύσκολο έργο να σε αποχαιρετήσω, εκ μέρους του Νικόλα, του Γιώργου, του Νίκου, του Πέτρου, του Κώστα, του Δημήτρη, του Πέτρου  της Δήμητρας, του Βασίλη και όλων  των εργαζομένων στο ΑΠΕ, του εθνικού πρακτορείου της χώρας, που είναι ουσιαστικά δικό σου δημιούργημα, δικό σου παιδί, έστω κι αν κάποιοι, τώρα που έφυγες, τώρα που «βγήκες από τη μέση», φαίνεται ότι, υπήκοντες στις μνημονιακές τους επιλογές,  απεργάζονται σκοτεινά σχέδια για να  στο «πνίξουν».

Σου δίνουμε υπόσχεση: Αυτό δεν θα αφήσουμε να περάσει.

Γιατί ξέρουμε πως θα είσαι πάντα δίπλα μας σε αυτό τον αγώνα.

Θα σε θυμόμαστε πάντα αεικίνητο.

Να ξετυλίγεις ακόμη και παλιά εισιτήρια σε ένα συνεχώς καινούργιο ταξίδι. Δίπλα μας.

 «Οι δημοσιογράφοι», είχες πει, «οφείλουν να αλλάξουν την κουλτούρα τους και τον τρόπο προσέγγισης ενός γεγονότος και να κατανοήσουν όσο το δυνατό καλύτερα τα νέα εργαλεία που τους προσφέρονται - blogs, twitter, facebook, πολυμεσική παραγωγή»

Έλεγες και μας το δίδαξες πως «σε έναν κόσμο που αλλάζει, όπως είναι ο σημερινός, με τόσο δραματικές ταχύτητες, η ακινησία δεν ταιριάζει. Είσαι ετοιμόρροπος, έλεγες, όταν όλα αλλάζουν και κινούνται γύρω σου κι εσύ προσπαθείς να μείνεις ακίνητος».

Μας έμαθες ακόμα ότι «Οι παραδοσιακές αξίες της δημοσιογραφίας -κατακτήσεις αγώνων - αποτελούν την ασπίδα ενάντια σε όσους επιδιώκουν απλώς τη μεγιστοποίηση του κέρδους, αδιαφορώντας για τις συνέπειες»

Ακριβέ μας Ανδρέα,

Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι τόσες πολλές μέρες, κάνουν μια τόσο λίγη ζωή.

Ήσουν για εμάς ο δάσκαλος.

Αλλά ποτέ με τεντωμένο το δάχτυλο. Με απίστευτη ηρεμία μας έδειχνες το δρόμο της αξιοπρέπειας, στη ζωή και τη δουλειά μας. Πίστη σε αξίες και ηθικούς κώδικες, πίστη σε κανόνες, στην αξιοκρατία.

Αλλά και πίστη και αφοσίωση στους συνεργάτες και τους φίλους.

Κι αυτό το έκαμες πράξη. Είτε ως αγωνιστής στον Κυπριακό αγώνα, ήδη από μαθητής, μα και στη διάρκεια της δικτατορίας, κατά της χούντας, ακόμη και στη σύλληψη και τον εγκλεισμό σου στα «λευκά κελιά» της Γερμανίας. Ακόμη και ως μέλος του τότε πανίσχυρου Εκτελεστικού Γραφείου του ΠΑΣΟΚ .

Μας έμαθες πως ποτέ δεν πουλάμε και δεν προδίδουμε φίλους ή συνεργάτες.

Ούτε κι όταν αυτοί μας  πρόδωσαν.

Όταν τέλειωσες με την πολιτική, κι όταν αρνήθηκες ακόμη και υπουργικούς θώκους, σου ήρθε, εσένα και της Αστέρως, ο χαμός του Αντώνη.

Δεν το ξεπέρασες ποτέ.

Ξαναγύρισες, όμως, στο άλλο σου παιδί.

Το ΑΠΕ, το 1993.

Και έριξες όλο σου το βάρος, όλο σου το κύρος, στην αναδιοργάνωσή του, την ανασυγκρότησή του και στην αποκοπή του ομφάλιου λώρου που  συνέδεε  το πρακτορείο με την εκάστοτε κυβέρνηση. Προωθώντας νέες υπηρεσίες, νέα προγράμματα για το Πρακτορείο και κυρίως νέους ανθρώπους, ακόμη και σε δύσκολες θέσεις ή αποστολές.

 

Ξέρουμε πως δεν διανοήθηκες ποτέ, να παρακάμψεις ούτε την αξιοκρατική λογική, ούτε αυτά που συνηθίζουμε να λέμε θεσμούς και κανόνες.

Δεν έκανες ρουσφέτια και δεν ήθελες να σου κάνουν ρουσφέτια.

Ήταν έξω από τη νοοτροπία σου, έξω από τη στάση ζωής σου.

Και το τήρησες μέχρι τέλους. Ακόμη κι όταν έντρομοι σε είδαμε  πριν  μήνες μαζί με άλλους φίλους στο  Γενικό Κρατικό , σε ένα ράντζο σε έναν διάδρομο. Ναι,ο Ανδρέας Χριστοδουλίδης σε ράντζο!

- Μην διανοηθείτε να τηλεφωνήσετε σε κανέναν, μας είπες κοφτά.

Αγνοήσαμε την «διαταγή» σου και τελικά βρέθηκε δωμάτιο νοσηλείας στη μία το πρωί.

Ελπίζω ο θυμός σου να έχει πια καταλαγιάσει.

Τι λέμε, λοιπόν, τώρα, που ήλθε το τέλος;

Ακόμη και οι πιο μεγάλες περιπέτειες μπορεί να τελειώνουν κάποτε, αλλά παραμένουν ζωντανές στην καρδιά και τη μνήμη, ημών των επιζώντων.

Και κάποτε θα πάρουμε ένα γράμμα, θα είναι από μίαν άλλη εποχή.

Θα το ακουμπήσουμε στο τραπέζι αμήχανοι.

Θα είσαι εκεί. Πάντα μαζί μας.

Γιατί κέρδισες τον χρόνο με μια λέξη : Αξιοπρέπεια

Ακόμη κι όταν όλα μας εγκαταλείπουν, εσύ  νεκρέ μας σύντροφε, θα τινάζεις από πάνω μας το χιόνι για να φεύγουμε σε νέους θερισμούς..

Καλό σου ταξίδι, ακριβέ μας Ανδρέα!